Terapia manualna

Techniki Energizacji Mięśni (MET)

Jest to zbiór technik wywodzących się z ortopedii, fizjoterapii i osteopatii. Wykorzystuje się tu zmęczenie mięsni do ich rozciągnięcia i rozluźnienia. Metodę tą wykorzystujemy w przypadku występowania nadmiernego napięcia mięśniowego, przykurczy, spastyki, osłabienia mięśni, obrzęku, zastojów żylnych, ograniczenia ruchomości i zakresów w stawach.

Rodzaje MET:

Relaksacja poizometryczna: relaksacja hipertonicznych mięśni, mobilizacja stawów, przygotowanie do manipulacji.
Postfacilitation strech method wg. Jandy: likwidacja przykurczy łącznotkankowych, stany przewlekłe.
Hamowanie zwrotne (reciprocal inhibition): ostre stany, tam gdzie nie można napiąć mięśnia agonisty; relaksacja hipertonicznego lub przykurczonego antagonisty; mobilizacja stawów; przygotowanie do manipulacji.
Izolityczny skurcz ekscentryczny: rozciąganie przykurczy mięśniowych i łącznotkankowych.
Skurcz izokinetyczny (kombinacja skurczu izotonicznego i izometrycznego): tonizacja osłabionego mięśnia; odbudowa siły wszystkich mięśni zaangażowanych w danym ruchu.

Mięśniowo-powięziowe Rozluźnianie (Myofascial Release)

Techniki MR są jednymi z najnowszych metod terapeutycznych w medycynie manualnej. Koncentrują się one na pracy z systemem mięśniowo-powięziowym. Techniki te poprawiają wewnętrzną ruchomość tkanek miękkich , szczególnie powięzi.

Żywa tkanka posiada wewnętrzną zdolność do poruszania się, będącą rezultatem rytmicznych zmian zachodzących w tonie mięśni, wewnętrznych rytmach ciała (skurcze naczyń krwionośnych, ruchy jelit, oddychanie, skurcze mięśni, ruchy gałek ocznych itp.). Aktywacja sił w technikach MR odbywa się w sposób bezpośredni i pośredni. Są one zarówno pochodzenia wewnętrznego jak i zewnętrznego. Siły wewnętrzne wiążą się z fizjologicznymi ruchami żywej tkanki wymienionymi wyżej. Siły zewnętrzne związane są z dostarczaniem energii mechanicznej wywieranej przez terapeutę poprzez nacisk, trakcję, skręcanie, rozciąganie, które w odpowiedni sposób wpływa na tkankę miękką, zmieniając jej właściwości biomechaniczne oraz wywierając wpływ na reakcje odruchowe. Łączy je główny cel medycyny manualnej jakim jest osiągnięcie symetrycznego bezbólowego zakresu ruchu systemu mięśniowo-szkieletowego.

Techniki Aktywnego Rozluźniania (Aktiv Tissue Release)

Techniki Aktywnego Rozluźniania należą do metod medycyny manualnej koncentrujących swoja uwagę na likwidowaniu nieprawidłowości w obrębie tkanki miękkiej takich jak: zrosty i sklejenia, nadmierny tonus mięśniowy, przykurcze mięśniowe i łącznotkankowe. Należą do najefektywniejszych metod w likwidowaniu tych zaburzeń. Są one osiągnięciem ostatnich lat w medycynie manualnej. Często łączone z Technikami Mięśniowo-powięziowego Rozluźniania czy też Technikami Energizacji Mięśni są niezwykle efektywne.

Technika polega na utrzymaniu stałego nacisku lub zablokowaniu tkanek, podczas gdy jednocześnie wykonywane jest rozciąganie tkanki.

Istnieją trzy typy technik aktywnego rozluźniania:

Pasywna: terapeuta utrzymuje nacisk na tkankę i sam porusza częścią ciała, którą ma rozluźnić. Forma ta jest bardzo relaksująca i powoduje duże rozluźnienie
Aktywna: terapeuta wywiera nacisk a pacjent wykonuje ruch ciała w kierunku rozciągania. Jest ona bardziej intensywna ale czasami lepiej tolerowana przez pacjenta, szczególnie w bólu (samokontrola ruchu). Można ją połączyć z oporowaniem ruchu lub Technikami Energizacji Mięśni
W pozycji obciążenia stawu: jest bardzo efektywna w przywracaniu pełnej funkcji tkanek np. u sportowców. Wykonuje się często w pracy ekscentrycznej. Powinna być wykonywana na końcu procesu leczenia.

Pozycyjne Rozluźnianie (positional release)

Jest to metoda opracowana w latach 60-tych przez osteopatę Jonesa, który zaobserwował, że ułożenie stawu w pozycji maksymalnego rozluźnienia i utrzymanie tej pozycji przez 20-120 sekund powoduje radykalną poprawę zakresu ruchu stawu oraz zmniejszenie jego dolegliwości bólowych. Jones uważa, że ułożenie stawu w kierunku, gdzie zmniejsza się napięcie mięśniowe powoduje odruchowe rozluźnienie mięśni hipertonicznych w wyniku zmniejszenia stymulacji nocyceptywnej a poprzez to zmianę aktywności receptorów wrzecionek mięśniowych oraz poprawę ukrwienia ischemicznych, hipertonicznych mięśni.

Terapeuta wyszukuje najbardziej wrażliwego punktu i kontrolując palcem układa ciało pacjenta w pozycji tak, aby punkt ten zniknął lub się zmniejszył do 2 punktów w skali od 0 do 10 i utrzymuje tę pozycję 90 sekund.